Matinee

Daria

Dlaczego dopiero dziś posłuchałam płyty Lenny Valentino? Nie wiem. Wiem, że już kiedyś próbowałam, ale nie wyszło. Czemu? Też nie wiem. Ale cieszy mnie to, że zrobiłam to właśnie dziś. Że ruszyłam tyłek, przeszukałam twardy dysk i wcisnęłam PLAY. 40 minut sam na sam z piękną muzyką i cudownymi tekstami. Wzruszyłam się przy "Chłopcu z plasteliny". Bo jak można inaczej, gdy słyszy się "Światło gwiazdki na pościeli, misie moje śpią na ziemi, milczą całą noc, nocą modlę się, dziadek głaszcze mnie." Ale przy "Dla Taty" nie wytrzymałam i pękłam. Łzy leciały mi po policzkach, serce waliło. Chyba nigdy nie słyszałam piosenki, która była mi tak bliska... Podeszłam do niej bardzo emocjonalnie. Dziękuję Panie Arturze...
Nigdy wcześniej, żadna książka, film, czy cokolwiek innego, w tak piękny sposób nie opisały dzieciństwa. Po przesłuchaniu "Uwaga! Jedzie tramwaj" zastanawiam się jak to możliwe, że większośc dorosłych tak szybko zapomina o tym co było kiedyś. I dlaczego to "kiedyś" jest teraz dla nich tak mało istotne. Teksty Pana Rojka powinny zostac oprawione i wywieszone wszędzie, gdzie to możliwe. Niech każdy przypomni sobie jak kiedyś było pięknie i sprawi, aby równie piękna była teraźniejszośc. A ludzie tacy jak ja, niech pokażą pewnym osobnikom tekst piosenki "Dla Taty". Ja kiedyś tak zrobię. Zrobię to z podniesioną głową i z radością spojrzę na JEGO wstyd.